Naakte dansjes

Vanavond zijn het duo Lotski en Mauski eindelijk weer eens samen om ouderwetse dansjes te doen!

We hebben wat goed te maken met elkaar, dus de lat ligt hoog, erg hoog. De laatste keer werd ons voornemen om Valentijnse technodansjes te doen, verstoord door de trein te missen, er daardoor een te lange rij bij Trouw was en iets met ((te)veel) vodka. Of was vodka juist de reden dat we de trein niet haalden? :p

Anyway, om de teleurstelling te verwerken, bestellen we saté bij de dichtstbijzijnde toko. De saté was niet te (vr)eten, Lotski werd er niet lekker van en het toilet daar….nou, daar lusten de honden geen brood van. Met onze “stirt between our legs” keerden we terug naar huis. Kortom: niet echt de ultieme ladies night en dat op Valentijnsdag. 😉

Vanavond pakken we het anders aan. We doen relaxte hiphop ‘nd smooth R&B-dansjes in de Jimmy Woo. Deze vernieuwde avond heet Woo-Haa en in een korte vlaag voel ik mij ineens stokoud. Ik ging naar Woo-Haa in de tijd dat ik nog studeerde, net op kamers -in de grote stad- ging wonen, Mr. Wix het gezicht van dit feestje was en ik met mijn vriendinnen loeizenuwachtig voor de deur stonden te wachten omdat we eigenlijk te jong waren (en hoopten dat de “doorbitch” niet naar onze legitimaties zouden vragen). Tja, dan hebben we het toch echt over zo’n negen jaar terug dat ik er iedere donderdag was. Maar goed, ik heb er zin in! Oude tijden (zullen) herleven.

Één ding wat niet zal veranderen, is toch echt wel de terugkerende kledingcrisis. En ik voel toch een grote (kleding)crisis aankomen… Grapje van Mauski, die kledingcrisis is er al! In plaats van mijn kast door te spitten en kleding te passen, schrijf ik een blog. Ik heb mij laten vertellen dat dit uitstelgedrag heet.

Enfin!

Of je nou wilt of niet, soms heb je van die momenten dat je inspiratieloos bent, je denkt dat je geen leuke kleding hebt en vooral niks je staat. Ineens heb je voor je gevoel in een legging te dikke bovenbenen, met een rok nog kortere benen en lijk je in een jurkje net een rollade. Op die momenten zou je als een klein kind – met veel drama, al rollend en trappend over de vloer- keihard willen janken.

Ik hoor mijn ouders (en vooral mijn vader) in gedachten direct twee zinnen roepen: “Dan doe je een pinda in je navel en ga je als gevulde koek” of “Dan ga je naakt, krijg je een rood hoofd en ben je verkleed als luciferstokje”.

I know, ik moe zo niet zeuren. Het zijn gewoon typische vrouwendingen…